Heel, heel langzaam zie ik hoe de naaktslakken in mijn huis hun favoriete plekken wegslijten met hun constante geknaag. Als ik er niet meer ben zijn zij er nog wel, onvernietigbaar en eeuwig knagend. Langzaam maar zeker breken ze alles weer af dat ik heb achtergelaten. Een immens trage, onontkoombare eroderende kracht. Dat vind ik een rustgevende gedachte.
