Mannish is een poëtische analyse,
een ontsnappingspoging,
een uitdrijvingsceremonie,
een lichamelijk essay.
Wat als het lichaam zich alle blikken herinnert?
Dat ze opgeslagen worden onder de huid waar vervolgens stekels groeien?
Wat als je altijd één centimeter boven je eigen huid zweeft als een ruimtereiziger, een ontspoorde astronaut?
